O książce: 2017 / "...Jakow Saulowicz uśmiechał się do swoich wspomnień uśmiechem trzyletniego dziecka i czule patrzył w twarz Grigorija Evseevicha. Nie mógł patrzeć na Zinowjewa nieżyczliwie, gdyż ten pompatyczny i arogancki typ, którego władza nad ludźmi wydawała się niegdyś niezachwiana i nieograniczona, zdołał tę władzę utracić i popaść w zupełną znikomość. Jego głównym błędem, a raczej zbrodnią, było to, że nie szerzył Czerwonego Terroru w czasie i przestrzeni, ograniczając się do kilkuset przedstawicieli niegdyś wysokiego społeczeństwa Petersburga. Ale miał możliwości rozpowszechniania, byli na to ludzie, moment w pełni odpowiadał duchowi i potrzebom czasu, ale zwyciężyło tchórzostwo i Agranow nie mógł patrzeć na Zinowjewa nieżyczliwie także dlatego, że był teraz w swoim ręce, mógłby się na nim zemścić za tchórzostwo, niezdecydowanie i głupotę, dzięki którym Stalin doszedł do władzy, stawiając wszystkich, a przede wszystkim Żydów, w dwuznacznym położeniu. Teraz możesz bawić się ze swoją ofiarą, grać w teatrze i robić co tylko chcesz, aby w pełni cieszyć się horrorem, który ogarnia nieznaczną duszę byłego władcy Piotrogrodu i okolic…»